Jannes ging, na vijftig jaar zwijgen, op een dag achter zijn typemachine zitten en schreef dit gedicht in één keer op …

“In 1992 ging men met een groep naar het voormalige concentratiekamp Neuengamme. Diverse mensen hebben toen aan mij gevraagd of ik ook niet mee wilde; en na veel aandringen vooral van de heer Heimen Top, want die heeft mij toen zover gekregen dat ik samen met mijn vrouw er mee naar toe ben gegaan. Dit was voor mij de eerste keer dat ik daar, na alles wat ik had meegemaakt, weer kwam en toen heb ik gezegd, "If you take another look at the K.Z. Ladelund gaan, I also want to see once and then it is a completely closed for me. "Fortunately we are 1993 naar Ladelund geweest en de ontvangst door de mensen daar heeft mij zo diep getroffen, dat het slot, dat bij mij zolang van binnen dicht zat, ineens is opengesprongen, so that I could tell what we in the various camps have experienced so again from that point.

After 50 I now finally had the courage to put on paper all year, For me this was the greatest moment, because only now I felt myself freed.”