Jannes ging, na vijftig jaar zwijgen, op een dag achter zijn typemachine zitten en schreef dit gedicht in één keer op …

“In 1992 ging men met een groep naar het voormalige concentratiekamp Neuengamme. Diverse mensen hebben toen aan mij gevraagd of ik ook niet mee wilde; en na veel aandringen vooral van de heer Heimen Top, want die heeft mij toen zover gekregen dat ik samen met mijn vrouw er mee naar toe ben gegaan. Dit was voor mij de eerste keer dat ik daar, na alles wat ik had meegemaakt, weer kwam en toen heb ik gezegd, “Als jullie nog eens naar het K.Z. Ladelund gaan, dan wil ik ook dat nog eenmaal zien en dan is het voor mij een afgesloten geheel.” Gelukkig zijn wij in 1993 naar Ladelund geweest en de ontvangst door de mensen daar heeft mij zo diep getroffen, dat het slot, dat bij mij zolang van binnen dicht zat, ineens is opengesprongen, zodat ik vanaf dat moment weer kon gaan vertellen wat wij alzo in de diverse kampen hebben meegemaakt.

Na 50 jaar heb ik nu uiteindelijk de moed gehad om dit alles op papier te zetten, voor mij was dit het grootste moment, want nu pas voelde ik mijzelf bevrijd.”